Vraag: Wil het zeggen dat dat het gedrag van kinderen nu erger is dan vroeger?
Carl Honoré in Slow Kids heeft daar wel een gedachte over..
Dat is moeilijk te zeggen maar er zijn zorgwekkende signalen. Volgens een groot onderzoek onder 15 jarige Britten ,liegen, stelen en negeren ze autoriteitsfiguren 2 keer zo vaak als in 1974.In een rapport van Public Agenda beweerde bijna 80 % van de Amerikaanse leerkrachten dat leerlingen hen erop wezen dat hun ouders een proces zouden aanspannen als ze streng werden behandeld of als hun rechten werden geschonden.
In 2006 beschuldigde Kidscape, een Britste liefdadigheidsinstelling ,toegeeflijke ouders ervan een nieuwe plaag op het schoolplein te hebben veroorzaakt: het ettertje uit de middenklasse. ”Ze komen uit gezinnen waar ze zo verwend zijn dat ze zich op school gedragen als godjes die denken dat alles rond hen draait en dat andere kinderen net zo tegen hen opkijken als dat thuis gebeurt” zegt Michelle Elliot, de directeur van de instelling. Ze denken dat alle leerkrachten en kinderen een knieval voor hen maken. En als dat niet gebeurt beginnen ze de andere kinderen te koeioneren(pesten)
In Japan hebben ze een woord voor koeioneren, ijime. Wat een veel gebruikte alledaagse term is geworden.
Vraag: Hoe zijn we op dit punt beland?
Carl Honoré heeft daar wel een idee over..
Een van de factoren is de moderne gewoonte om kinderen op een voetstuk te plaatsten. Het lijkt wel regel nummer 1 te zijn om hen zo vaak mogelijk te vertellen hoe perfect ze zijn. Je bent zo slim, slijmen we. Je bent zo mooi. Je bent zo geweldig .Je kunt alles worden wat je wilt.
Op de crèche zingen kinderen op de melodie van Vader Jacob ‘Ik kan alles. Ik kan alles. Ja, echt waar .Ja, echt waar’. Elk krabbeltje komt op de koelkast te hangen, elke sportmedaille komt op de schoorsteen te staan, over elke schoolprestatie wordt met Kerstmis opgeschept.
En wat dacht je van de trend om details van het kinderleven in enorme knipselboeken uit te meten, of beroepsfilmers in te huren voor gezinsvideo’s. Het doel is een perfect portret van de jeugd, een luchtig en mooi eerbetoon zonder de scherpe randjes.
Als vader begrijpt Carl Honore deze impuls. We willen allemaal de leuke dingen vasthouden en we willen dat kinderen gelukkig zijn en zich op hun gemak voelen. Velen denken dat een stevige dosis zelfwaardering tot succes leidt -dat als een kind opgroeit met het idee dat hij een topper is, hij dat ook zal worden.
Maar is dat werkelijk zo?
Daarover volgende keer meer..
